Hallo forumlezers,

Ik had al een paar jaar een Digital Light Processing (DLP) chip in mijn bezit met het doel deze voor presentaties geschikt te maken. Na wat pogingen had ik een paar spiegeltjes in beweging gekregen. Maar meer lukte niet en toen heb ik de moed maar opgegeven. Je moet erg veel interface signalen aanbieden om deze chip weer tot leven te brengen. Het zou uiteindelijk wel lukken maar de kosten en moeite zouden niet opwegen met betrekking tot het resultaat.
Maar voor degene die toch iets meer willen weten over deze chip hier een verhaaltje.
Deze chip wordt gebruikt voor het projecteren van video beelden op schermen. Bijvoorbeeld de beelden die op de achtergrond ziet bij het NOS journaal. Maar ook in de bioscoop wordt deze manier van projectie toegepast. Tot voor kort zat er in de projector die gebruikt werd bij presentaties nog een vloeibaar kristal display als beeldverzorgend onderdeel. Een sterke lichtbron schijnt dan door het vloeibaar kristal waarop het beeld staat. Het nadeel van deze methode was dat het vloeibaar kristal display door de warmte van de lamp snel verkleurde. Nu zie je ook in deze, dus wat eenvoudigere projectoren, ook de DLP techniek komen.
De Chip die ik heb komt uit een video wall van waar ik gewerkt heb. Er waren drie videowalls ieder met 24 DLP schermen. Op onderstaande foto zie je (helaas wat onduidelijk) één wall. De foto is gemaakt in 2005.

Hoe werkt het?
De chip bestaat uit, in dit geval, uit 1.310.720 (1280*1024 pixels) spiegeltjes. Deze spiegeltjes kunnen allemaal individueel schuin bewegen met ongeveer 12 graden.
Hier onder zie de chip afgebeeld

Een schematische voorstelling van de DLP-chip zie je hierna (foto van internet)

Op onderstaande foto zie je een detail van het spiegel oppervlak (foto van internet)

Om nu een beeld te maken wordt eerst als basis een zeer sterke lichtbron via lenzen op de spiegeltjes gericht. Door de elektronica wordt nu bepaald of er op een pixelpunt wel of niet beeld moet verschijnen. Stel dat het alleen gaat om zwart of alle grijstinten. De spiegel zal bij zwart niet ombuigen en bij de grijstinten steeds langer schuin blijven. Bij maximale tijdsduur is dat dus totaal wit.
Om nu ook de kleuren informatie nog in het beeld aan te brengen zet men tussen de lichtbron nog een roterende kleurenschijf. Wil je rood licht dan wacht je tot het rode gedeelte voorstaat, etc.
Onze ogen doen de rest en die zien de gewenste kleur/mengkleuren. Om een stabiel beeld met hoge resolutie te krijgen zijn snelle processoren nodig.

De roterende schijf wordt uiteraard precies op de juiste snelheid gehouden en er zitten censoren op voor de plaatsbepaling van de kleuren.

De schematische voorstelling van het totaal ziet er dan zo uit: (foto van internet)

De rotor met kleuren schijven ziet er zo uit:

Bij een videowall , zoals bijvoorbeeld bij de NOS, zie je dat het scherm opgedeeld is in meerdere DLP schermen. De bewerkingssnelheid moet dan nog veel hoger worden. De videowall waar ik gewerkt heb(zie foto) heeft zeker 10 jaar dienst gedaan en is nu weer vervangen door een DLP systeem met nog hogere resolutie. Bij de installatie, van de vorige videowall, werd door de fabrikant levenslange garantie gegeven op de rotor, deze zijn in die perioden nooit stuk gegaan. De lampen dat was een ander verhaal , deze branden maximaal 3 maanden en moeten dan vervangen worden ( 200 Euro per stuk). Ook het stroom verbruik is zeer hoog. Het grootste probleem, volgens de leverancier, was het verwerken van de warmte als het beeld donker was. Immers de spiegels sturen dan al het licht dan naar een absorberende ruimte en daar werd het erg warm. Ik weet niet of men nu al met LEDS als lichtbron werkt. Mooi hé de techniek?
Ik hoop dat jullie het interessant gevonden hebben.

Met vriendelijke groet,

Loek