Zo kende ik een voeding bouwen nog niet.
Weer wat geleerd.

Leuk hè, die elektronica Elke dag kom je weer iets nieuws tegen.

Het principe van een bruggelijkrichter met 2 diodes en 2 thyristors ken ik al een jaar of 40. In zendontvangers werd dit toegepast.
De zender is bij analoge mobilofoonnetten hooguit 5% van de tijd in gebruik, een groot vermogen is gedurende de overige 95% van de tijd verspilling.
Als alleen de ontvanger actief is draait de voeding op een laag pitje.

Ik neem aam R53//R28.
Ik heb met soortgelijke voedingen gewerkt van Philips. Compact en onverwoestbaar.
Zo blijkt maar weer dat weten hoe een schakeling hoort te werken een groot deel van het reparatiesucces uitmaakt. Kennelijk werd door de onderbreking D13 nooit getriggerd, waardoor de ruwe spanning niet hoog genoeg werd, in elk geval een stukje hoger dan de uitgangsspanning. Curieus is het wel dat er twee fouten in zaten.
Je kent de historie natuurlijk niet, maar dit lijkt zo'n toestel dat je eerst een tik moest geven om het te laten werken (de slechte soldeerverbinding). Als het dan later helemaal uitvalt, doordat een diode defect raakt, is het tegenwoordig einde verhaal. Koop maar gauw een nieuwe. Gelukkig telt dat voor de hobbyist niet. (Uiteraard is dit stukje uit mijn duim gezogen, maar zeker niet irreëel!)

Je zult merken dat de zgn current mode vaak heel handig is, veel fijner dan een voeding die in protect gaat.

Bij een transistorversterker bijv met sluiting, kun je een externe spanning toevoeren, die vooraf instelbaar is, daarna kun je de stroom instellen, die niet veel hoger hoeft te zijn dan de opgenomen stroom van de versterker zonder signaal als hij oké is, soms nog geen honderd mA. Er brandt dan niets uit, terwijl je toch een aantal zaken kunt meten.
Zo noem ik de stroom door emitterweerstanden van (meerdere) eindtransistoren.
Over de emitterweerstand van een kortgesloten tor meet je spanning, terwijl de goede transistoren niet eens in geleiding komen. Zonder wat los te solderen, meet je zo de defecte exemplaren eruit.

Ook sluitingen in printplaten kun je met deze voeding opsporen. Sluit de voeding van de print aan en begrens de stoom op een veilige waarde. Stel ook de spanning in op slechts een paar volt, opdat na het wegvallen van de sluiting, de aangelegde spanning niet te hoog is. Met een voltmeter in het mV bereik kun je nu de spanningsval over de sporen meten. Bij een vertakking, zal die alleen in het kortgesloten spoor oplopen. Neemt de spanning tijdens het spoorvolgen niet meer toe, dan ben je de sluiting voorbij.
Deze meting is handig als je geen schema's hebt en een voedingslijntje is kortgesloten. Zonder onderdelen te verwijderen, of printsporen door te snijden haal je er feilloos een sluiting uit.

Ook als acculader met een begrensde spanning (Ulaad max ) en een begrensde stroom, vaak 1/10 van de capaciteit, is het een fijn apparaat.

Ik heb in het begin jou en ook Maurice, een beetje geteckeld, maar dat ligt een beetje in mijn aard. Ik hoop dat jullie me dat vergeven.

Ondermeer deze bijdrage:

Beste,
als je een blik op het schema werpt, zal je direct duidelijk worden waarom een en ander niet zo eenvoudig is. de spanningswaarden dit ik zoek zijn voor de diverse regelinstellingen,en gaan dus niet met de uitgangsspanning mee.
Groet:
Eddy

Blijkt niet op te gaan. Het hele regelcircuit is gerefereerd aan de uitgangsspanning en varieert derhalve met elke gewijzigde instelling.
Ook de primaire voedingsspanning, hoewel autonoom geregeld, wordt tijdens gebruik voortdurend gewijzigd, door veranderen van de instellingen, maar ook door de current mode.

Het betoog van Maurice had ik al eerder gecorrigeerd.

Een heel verhaal, maar ik weet precies wat je voelt als je een stukje weerbarstige electronica weer in het gareel hebt kunnen krijgen

Soundman2