Als antennedraad werd vroeger fosforbronsdraad gebruikt. Het is een hardere koperlegering. Gewoon koperdraad, zoals installatiedraad, heeft de neiging om uit te zakken, vooral bij lange lengtes.

Uiteindelijk zakt elke draad of kabel door. Dat komt eenvoudigweg door het feit dat elk materiaal een soortelijk gewicht heeft. Zowel voor gewone koperdraad als voor fosforbrons is dat s.g. ongeveer 8,9 gram per kubieke centimeter. Door de aantrekkingskracht en zijn eigen s.g. buigt die draad of kabel dan door.

Wiskundig is die kromming (de mate van doorbuigen) vastgelegd in de kettinglijn. Hieronder plaats ik een schets ter verduidelijking.

Je kan die kromming zelf makkelijk waarnemen: neem een stukje touw, het ene uiteinde in je linkerhand, het andere uiteinde in je rechterhand. Hou vervolgens beide handen op gelijke hoogte. De natuurlijke kromming die het touw nu maakt is vastgelegd in die kettinglijn.

Als je een draad of kabel strak wil houden, moet je een constructie maken zoals op onderstaande schets.

Bij de spoorwegen maakt men gebruik van zo'n constructies om de stroomkabels van de elektrische treinen strak te houden.

Wanneer het warm wordt, zet de kabel uit (hij wordt dus langer). Het doorbuigen wordt vermeden door de gewichten, want die zakken naar beneden waardoor de kabel terug strak is.

Wanneer het koud wordt, krimpt de kabel (hij wordt dus korter). Hierdoor gaan de gewichten omhoog, maar houden de kabel nog steeds strak.

Wanneer die kabel door zijn lengte, ouderdom, weersinvloeden of welke reden dan ook wil uitzakken, trekken die gewichten de kabel dus terug strak.

Met vriendelijke groet,
Patrick