De nummering van de ic's in het schema is fout!! Zie de datasheet, die is correct
De ic's gaan in stroombeveiliging, en gaan niet stuk. Het mooie is dat er stroom blijft lopen. Dan kun je de sluiting er uit meten met een voltmeter in het mV bereik.
Sluit de minpool van de meter op de uitgang van de stabilisator prik nu met een scherpe naald aan de andere draad van de meter op het spoor dat wegloopt van de stabilisator. Door de weerstand van het spoor zal de spanning steeds een stukje groter worden. Je hebt nu twee situaties.
Op zeker moment verandert de spanning niet meer. Je bent de sluiting voorbij, of een aftakking op het spoor. Volg dan dat spoor en controleer of de spanning weer verandert.
Als de spanning niet meer verandert, ben je de sluiting voorbij.
Deze methode werkt!!!! Ook etsfouten in nieuwe printjes haal je er op die manier feilloos uit.

In plaats van de stabilisator stroom te laten leveren, kun je dat ook met een lab voeding doen in stroom mode. 100mA is meer dan genoeg. Zorg er dan voor, dat op het moment van de sluiting die eventueel verdwijnt, de spanning niet te hoog kan worden.
Het is een manier om sluitingen op te sporen zonder enig spoor door te snijden o.i.d.
Als er druppeltantaaltjes in het toestel zitten, voel er dan eens aan of er niet eentje warm wordt. Die dingen maken nog wel eens een botte sluiting.
Volgorde pos regelaar In-Aarde-Uit.
Negatieve regelaar Aarde-In-Uit.
Mijn eerste databoekje stond dat fout weggeschreven voor de negatieve versie. Dan zoek je je wild waarom het niet werkt en de ic's stuk gaan.

Sluiting in die Tantaal C-tjes is wel te meten met beetje geduld.

Ieder IC heeft op de voeding lijn een C zitten.

Met volt meter over de C meten de voltage.
Doordat al die C's parallel staan aan de voeding is dat het lastige.
Maar als je goed achter de komma kijkt kun je een verschil waarnemen.

Je test dus eerst diverse C's om een idee te krijgen.
Nu ga je op den duur zien dat er toch wat verschillen zijn.

De laagste waarde is mogelijk de boos doener.

Deze vis je er dan als eerste uit.
Handige van een te dikke soldeerbout is , is dat je in 1 keer C-tje aan de kant kunt schuiven met je soldeerbout.
Truukje is evt wat vers tin bijvoegen, betere warmte overdracht.
Vaak zit namelijk ook C-tje in midden nog eens vast gelijmd.

Lost dan niet de sluiting op, ga je naar de volgende.
Uiteraard meet je voor terug zetten de C, mogelijk zijn er meerdere defect.

Met dikke bout is het ook te doen dat SMD.
Ja is priegelen, maar de uitdaging met pincet en geduld.

Desnoods is je enige resultaat dat na diverse verwijderingen van C's mogelijk
er weer leven in zit.
De c's zitten er per IC om de DATA en dus ruis op de voeding te verwijderen.
Een enkel C'tje kan wel weg blijven.
Ieder geval heb je dan probleem te pakken en is het een mooie oefening.

Net uw bericht gelezen soundman2.

Om de waarheid te zeggen hierop : dat gaat me eerlijk gezegd wat te ver. Zo handig ben ik niet meer om dat zoals het hoort te gaan doen. Vrees dat ik de boel volledig naar de ... help dan.
U opmerking wat betreft de druppeltantaaltjes : tja, die zijn zo klein (0.1Uf) dat uitsolderen met mijn gewone soldeerbout onmogelijk is en ik kan er zelfs nog niet met mijn vingers aan om te voelen omdat ze tegen andere grotere componenten aanzitten. En inderdaad, die zouden wel eens de dader kunnen zijn (o.a. C316, C805)!

Je hebt het het apparaat toch gewoon aan staan? Vergeet dan even de labvoeding, want zonder kan het ook. Het principe is niet meer dan een volt meting met een eenvoudige universeelmeter. Omdat de spanningen die je moet meten klein zijn, is het handig als er een 200mV DC bereik op zit.
Je hoeft niets los te solderen, maar de sporen moeten wel bereikbaar zijn. Het apparaat moet wel aan staan.
Je sluit één van de meetsnoeren aan op de uitgang van de 15 volt stabilisator, waarvan de uitgangsspanning ingestort is. Met het andere meetsnoer begin je bij de stabilisator en daar meet je dus praktisch nul volt. De sporen hebben echter wat weerstand en daardoor valt er spanning over de sporen. Met je tweede meetsnoer ga je telkens een klein stukje verder vanaf de stabilisator, de spanning op de voltmeter wordt groter naarmate je het spoor verder volgt.
Het aardige is, dat de spanning na het punt waar de sluiting zit, niet meer verandert. In principe heb je de sluiting dus gevonden. Ook kan het zijn dat de spanning niet meer verandert na een splitsing van het spoor, kennelijk buigt de stroom af door die splitsing en je gaat dan dat spoor volgen op dezelfde manier. Heb je meer aftakkingen op een punt, dan zal alleen spanningsval op het spoor te meten zijn waarin zich de sluiting bevindt.

Helaas kan deze methode niet toegepast worden bij zgn multilayer printen. De print heeft dan vier koperlagen en de onbereikbare lagen voeren dan meestal de voedingsspanningen.
Dan is de methode van voelen op componentjes heet worden, een van de methodes.
Ik denk niet dat je in de buurt woont, anders wil ik best de sluiting opzoeken als je er niet uit komt. (Wouw (N-Br), NL)

Groen stelt een printspoor voor.

Bij c heb ik een sluiting getekend. (Dat kan een elcootje zijn, of een ic wat heel veel stroom trekt.)
Bij punt a meet je al een paar mV spanningsval
Bij b is die weer groter
Bij b1 weer wat hoger
Bij c nog groter
Bij d is de spanning niet meer opgelopen en ben je de sluiting voorbij.
Bij b1 heb je een splitsing. In het stukje e, dus na b1 is er geen spanningsval meer.

Voor dit soort toestanden verkies is de magnetische veldsterkte probe. Ieder stroompje veroorzaakt een veld rondom de geleider. Met de meetprobe (werkt met een hall elementje ) kan je zo een kortsluitstroompad heel goed volgen, ook doorheen een component en bij kleine stromen en zonder prikken of aanraken.

TS en Henk worden gek van al onze ideeën

Warmtebeeld camera is een hebbeding, maar die heb ik niet, dus wordt het meten of voelen......